กึก

adj., adv., n. the deadened sound of two solids striking each other, a thud, the sound of laughing.

สมภารเดินหัวเราะกึก ๆ อย่างสบายใจเข้าไปในโบสถ์ The abbot laughed with happiness entering the chapel.

รถหยุดลงดังกึก The car came to a dead stop. รถหยุดลงดังกึก The car came to a dead stop. รถแล่นไปอย่างกึกกัก The car proceeded in jerks. เสียงระเบิดกึกก้องไปทั่วสากล The explosion reverberated throughout the universe.